görünüşe girmeyenler,,

içimde küçük bir nokta olarak başladı o boşluk. nokta gittikçe büyüdü, boyut kazandı, boşluğa dönüştü. sanki her an bedenimi parçalayıp dışarıya doğru yayılmaya devam edecekmiş gibi büyümeye devam etti. ama dışarı çıkamıyordu. boşluk, bedenimi zorladıkça ben kötüleşiyordum, suskunlaşıyordum, anlamsızlaşıyordum... ah ondan bir kurtulabilsem, o zaman çok özgür olacağım. şimdi birbirimize bağımlı bir hayat sürüyoruz. bedenim, boşluğun kabı gibi, işe yaramaz bir örtü, sanki sadece onun için var.